Het liep niet lekker met de coachee. De samenwerking met collega’s was stroef en ze voelde zich buitengesloten bij teamgesprekken. Niet gezien worden was hét probleem en kreeg natuurlijk aandacht tijdens ons eerste gesprek Maar, niet te lang. Te vaak wordt het verleden in verschillende coachsessies geanalyseerd en dat werkt averechts.
Ik ging dan snel met haar in gesprek over de gewenste situatie. Daarna gingen wij op zoek de eigen instrumenten/vaardigheden die zij kon gebruiken om weer gezien te worden. Er zitten altijd voldoende instrumenten in je rugzak om de eerste stap te zetten.
Na het eerste coachsessie was ze al best op weg.
Hierna waren drie gesprekken voldoende om op de ingeslagen weg verder te gaan. Ik was daarna op afroep beschikbaar.
Het team of het individu stroopt de mouwen op en pakt het probleem zelf aan. Wat voor instrument ik als coach ook inzet, het coachen is altijd gericht op zelfredzaamheid van de coachee.
Hoe weerbarstig de praktijk is, mijn coachen heeft herkenbare ankerpunten.
In het eerste gesprek staan wederzijdse verwachtingen, mijn werkwijze, de match tussen coachee en mij en de concrete wens van de coachee centraal. Bij een match gaan we verder zoeken naar de kennis en vaardigheden die de coachee heeft. Wat gaat er goed? De coachee heeft een heel leven achter zich, heeft veel (verborgen) vaardigheden die ingezet kunnen worden in het coach traject
Bij het tweede gesprek start ik sturend met de vraag: ‘Wat gaat nu al beter?’. Vervolgens gaat het om het inslijpen van vaardigheden. Aan het eind van dit gesprek worden afspraken gemaakt over opdrachten en een vervolgafspraak.
Óf, wanneer en hoe het derde of de latere gesprekken ingevuld worden zal afhangen van de uitkomst van dit tweede 2de gesprek. Mijn ervaring is dat twee tot zes gesprekken voldoende zijn.
Bij alle gesprekken zet ik verschillende technieken in, passend bij de cliënt.
